سفارش آنلاین ته‌دیگ!
جای همه‌ی دوستان خالی، چند وقت پیش با خانواده توی رستوران منتظر آماده شدن سفارش سر میز نشسته بودیم.. پیک رستوران خسته از در وارد شد و سفارش قبلی را با دلخوری روی پیشخوان گذاشت و به مسئول ثبت سفارش گفت: در رو باز نکردن. گفتن ما اون موقع کباب می‌خواستیم خیلی طول دادین الان دیگه میل نداریم.. بی‌اختیار یاد گذشته افتادم. بچه که بودیم گاهی که هوس کباب می‌کردیم، می‌بایست پیش از موعد دریافت حقوق پدر درخواستمان را تقدیم می‌کردیم. در صورت توافق پس از آنکه جیب پدر پر می‌شد در شبی از شبها اگر تنها چلوکبابی محل به دلیل فوت بستگان بسته نبود و غذا هم تمام نشده بود، توفیق پیدا می‌کردی حاجت روا سر بر بالین بگذاری.. داشتم نتیجه می‌گرفتم عمر هوس‌ها هم انگار کوتاه شده که تلفن رستوران زنگ خورد. لحن یخ کرده‌ی مسئول سفارش توجهم را جلب کرد.. " نه، ما ته‌دیگ نداریم.."
درست شنیده بودم، یکی از میان ما بود که داشت شانسش را برای سفارش تلفنی ته‌دیگ امتحان می‌کرد.. دوباره در خیال سفر کردم، اینبار اما نه به گذشته که به آینده رفتم.. خودم را چند سال بعد روی کاناپه‌ی جلوی تلویزیون دیدم که داشتم تلفنی غذا سفارش می‌دادم.. " سلام، امروز خورش چی دارین؟ آها، بی‌زحمت چند قاشق قرمه‌سبزی روی ته‌دیگ بریزین و با یه دوغ برای من بفرستین.. ممنون.."
از آنجا که عمده‌ی ابداعات بشری ریشه در نیاز دارد می‌توان امیدوار بود که سیل تقاضاهایی از این دست بازار عرضه را راه بیاندازد.. اپلیکیشنی برای سفارش آنلاین گوجه سبز نمک‌زده، انار دانه‌شده با گلپر و لبوی داغ.. بحث خودخواهی و تنبلی هم نیست، تصور کنید راه اندازی پلت فرمی برای سفارش اشکنه و جغور بغور چه صرفه اقتصادی و اشتغال زایی گسترده‌ای با خود به همراه خواهد داشت.. کافیست تکنولوژی تکانی به خودش بدهد و خودمان هم کمی با هم مهربان تر باشیم..
آه، کله جوش آنلاین، چهره‌ی سبزت پیدا نیست...
ارادتمند
بومی منطقه‌ی اوراسیا
