خاک‌انداز، خاک‌انداز تا اِوِرِست...!
دور و بر را که نگاه می کنی می بینی برای سنجیدن هر چیزی متر و معیاری هست. مثلا چه مقدار راه رفته ای، چه قدر لاغر
شده ای، چه اندازه کارمفید داشته ای یا چقدر پیر شده ای..
همه چیز را انگار می شود سنجید و اندازه کرد الا یک چیز..
اینکه تا کنون چقدر خیالبافی کرده ای..
خیالبافی انگار پیمانه ندارد و بدا به حال خیالبافان و زحمت بی اجرشان..
کمی از خودم بگویم که عمریست سوخته دلِ همین بیابان تفتیده ام.. با ذهنی همیشه حاضر به یراق ابتدای دروازه ی گذر از
واقعیت.. فرصتی پیدا شود طوری غرق در وادی خیال می شوم که واقعیت در دور دست هایش سرابی موهوم می شود و راه
بازگشتش را به زحمت باید پیدا کنم.. خیالبافی ابزار و امکانات زیادی هم نمی طلبد.. راه رفتم و خیال بافتم. سواره یا پیاده
خیال بافتم. کنار پنجره خیال بافتم. زیر باران، پشت چراغ قرمز و همین حالا هم درست مطمئن نیستم که.. بگذریم..
خیالبافی هایم اگر خاک انداز خاک انداز پس انداز می شدند، مالیات در رفته هم حساب کنی الان صاحب اورستی از خیال بودم..
خیالبافی هایمان شاید راحت به زبان جاری نشوند امّا روی کاغذ خوب می نشینند، امتحانش کنید..
ارادتمند
بومی منطقه‌ی اوراسیا
