وارث آب

ما عاشقیم و باز، شریک خطای هم..

آری.. غریق و مست، ولی ناخدای هم..

در غربتِ غریبِ جهان، آشنای هم..

"ما دل سپرده ایم به گریه برای هم

باران به جای من،من و باران به جای هم"..

از من بگو به من، منِ تو، آه کیستم؟

شعرم؟ غم ام؟ خیالِ توام؟ یا که... چیستم؟

ای عشق،!همّتی.. که بدون تو نیستم...

"ابری گریست در من و در وی گریستم

تا دم زنیم،دم زدنی در هوای هم"..

در ساکتِ نگاهِ تو، حرفی شنیده ایم..

از باغِ سبزِ چشمِ تو، جز غم نچیده ایم..

نشکسته ایم،اگرچه همیشه خمیده ایم..

"ما تاب خورده ایم،که ما قد کشیده ایم

گهواره های چابکمان دستهای هم"..

گاهی چه سخت، زخمیِ تقدیر می شویم..

از هرچه هست،از خودمان، سیر می شویم..

طاقت بیار، باز جهانگیر می شویم..

"باری به پایبندی هم پیر می شویم

تا پیر می شوند درختان به پای هم"..

پیدا شدیم در هم و در چشم هم گُمیم..

در اوج اختلاف، خدای تفاهمیم..

آتش اگر تو باشی و اخم تو؛ هیزُمیم..

"غم نیست نیستن که همه در تداومیم

چون ابتدای یکدگر از انتهای هم"..

شاعر همیشه وارث آب است و روشنی ست..

شعر من از زبان تو ای مه! شنیدنی ست..

إقرا به نام قلم!! وه که خواندنی ست..

"تنها صداست آنچه در این راه، ماندنی ست

خوش باد زنده ماندنمان در صدای هم"..

سماامینی

حسین_منزوی