مرا که یادت هست؟

نشسته ام بنویسم غزل، برای شما..

که باز در سر من نیست، جز هوای شما..

کشیده دفتر شعرم مرا به سمتِ غم ات

غمی که همدم من بوده است جای شما..

شما ردیف باش، وَ من هم.. مرا که یادت هست؟

منم!! همان که دویده ست پا به پای شما..

بخوان به نام، مرا...تا قلم به رقص آید

که آشناست برایش نُتِ صدای شما..

به یاد مطلع چشمت، که آسمان من است..

سلام بر نگهِ نیمه آشنای شما...

سلام حضرت مهتاب، ای که این آغاز

پُلی ست تا غمِ پایانِ ماجرای شما..

سراغی از دل ویران من نمیگیری..؟

غمت مباد عزیزم، خودم فدای شما..

    ‌                                                              

سپیده زد، من و یک شعر و چندخط گریه

و باز در سر من نیست جز هوای شما..