​
به نام خداوند جان آفرین
آغاز سخن آنکه والدین بدون اشتباه وجود ندارند. پدر و مادری که در تربیت فرزندانشان بدون نقص عمل کنند یا هنوز زائیده نشده اند ویا تنها قهرمانان داستانهای خیالی هستند. حال آنکه در واقعیت هنگام تربیت کودکان با مسائلی مواجه میشویم که دانستن، گفتن و نوشتن درباره آنها بسیار ساده تر از عمل کردن به آنهاست. چراکه در عرصه تربیت با موجودی معصوم و به همان اندازه هوشمند طرف هستیم که گاهی ابتکار عمل را از ما ربوده و واکنشهایش در هیچ قالب تربیتی قابل توجیه و تشبیه نیست. پس بپذیریم که با تمام دانایی ها و توانایی هایمان باز ممکن است اشتباهاتی داشته باشیم و این اجتناب ناپذیر است. دیگر آنکه ما تا آخر عمر وظیفه پدر و مادری را برعهده داریم. که در هر دوره از رشد فرزندان به شیوه ای متفاوت آن را اجرا خواهیم کرد و مهمترین عامل تعیین کننده چگونگی ایفای این نقش نیازهای فرزندان است. آنها زمانی حتی برای نوشیدن شیر به کمک ما نیاز دارند و زمانی تنها به حمایت عاطفی یا مالی نیاز خواهند داشت.
مهم آنکه در هیچ کجای جهان، هیچ پدر و مادری با خود نمی گوید قصد دارم فرزندی را که به این کره خاکی دعوت کرده ام مجرم، دروغگو، بی اعتماد به نفس، خشن و یا... بار بیاورم. بلکه همه می کوشیم تا کودکمان را به نیکوترین شیوه تربیت کنیم. اما گاهی دانش و مهارتهای لازم را از قبل کسب نکرده ایم و یا در بکار بستن آنها دچار اشتباه میشویم. لازم است دوباره به این مهم اشاره کنیم که” کودکان همانگونه تربیت می شوند که زندگی می کنند”‌. اهمیت شایسته اندیشیدن و نیکو رفتار کردن والدین در تربیت کودکان امری غیر قابل انکار است. با اینهمه تلاش، امید است الطاف پروردگار یکتا در انجام این امر مهم شامل حال ما باشد. چنان چه خواجه شیراز فرموده است که
” راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش”.